ولیمه
کویر کوه سرخ
کویر کوه سرخ، کویر دیگری با داستان دیگری ست.
توشه راه کویر، جدای از آذوقه و وسایل مورد نیاز، دلی ست خو گرفته با طبیعت که صدای آن را چه در قعر جنگل و چه در دل کویر بشنود.
کویر کوه سرخ، در استان سمنان به سوی سرخه و در روستای بیابانک، محل فرود پرنده همای سعادت است.
شنیدن همین کلام کافی بود تا توشه راه ببندیم و بار دیگر دل به کویر و رازهایش بدهیم.
تا رودخانه شوراب ، کویر رخصت آمدن با ماشین را می دهد.
رودخانه مرزی و نگاهبانی ست که مجابت می کند پا بر زمین بگذاری.
تاپا بر زمین کویر نگذاری، آن را درک نکرده ای.
لمس کویر، تنها با پاهاست که خشکی و ترک هایش، با پای تو نجوا می کند آنگونه که راه با راه نورد.
آب رودخانه نمک اندود و گچ اندود است و دیوار های ضخیم نمک در دو سوی رودخانه گویی می گوید حیات دارد به انتها می رسد اما ما به دنبال همای سعادت چه راه ها که نمی رویم.
از همین فاصله سرخی تپه ها چشم را به سوی کوه سرخ می کشاند و هرکجا که چشم محو آن شود و دل بخواهد، پا به آن سو می کشد.
خاک سرخ تپه ها و لایه های خوابیده برهم زمین و فرسایش دامنه ها، در وسط بیابان،تماشاگهی از تندیس های طبیعی بنا کرده است که تخیل جاری که کویر آن را بیشتر می کند، چه تندیس ها که نمی بیند.
دستان هنرمند باد نیز، یاری داده است تا زیباترین تندیس طبیعی، تندیس همای سعادت بر عرش آن نقش ببندد که همای همیشه در عرش است.
به پرنده عظیم الجثه ی سنگی ای می نگرم که با بال های باز بر فراز این کویر سرخ، گویی فرود آمده است، نمیدانم چه رازی ست که این نقش را بر دل کویر انداخته است.
می توان بر حاشیه کوه سرخ حرکت کرد و یا بر فراز آن قدم گذاشت.
سفر به کویر سرخ، سفری یک روزه نه چندان دشواری ست که لذت یک روز کویری و یک سکوت بیابانی را به مسافران می بخشد و بار دیگر درهم آمیختگی عرفان و بیابان را نشانمان می دهد.
بعد از بازگشت از کویر کوه سرخ با خود می اندیشم، به راستی انسان به دنبال سعادت تا کجا باید برود.
