ولیمه
دامغان، کهن ترین شهر پارتی ایران
در دل بیابان شهری ست که انگار با کویر استتار کرده است.
دیده نمی شود مگر با چشم دل.
دامغان شهری ست در دل کویر و سرچشمه ای که از قدیم الایام هر راهی را به آن ختم می دانستند، شهر صد دروازه.
این شهر که در استان سمنان است، با قدمتی هفت هزار ساله، هنوز شکوه پادشاهانی را دارد که از آن گذر کرده اند، هیبت اشکانیان که آن را پایتخت زمستانه خود می دانسته اند تا سلسه های دیگری که هریک بر این خاک، بنایی به یادگار علم کرده اند یا گذری از آن داشته اند.
کویر همیشه در خود رمز و راز دارد. روح سرکش کویر داستان گوست.
دامغان با ردپای تاریخ؛ مانند رازی سر به مهر بر سینه کویر است.
این شهر را اگر با نام ده مغان بشناسیم، ازبین آثار بیشمار تاریخی این شهر که آن را به تکه ای بزرگ از آیینه شکسته تاریخ بدل کرده است، به سراغ مسجد تاریخانه می رویم؛ دومین مسجد قدیمی ایران و از نخسین مساجدی که در آن مناره ساخته شده است.
قدمتش به پیش از مسجد بودنش برمی گردد، به آتشکده یا ناری خانه بودنش پیش از اسلام و بعد از اسلام است که به مسجد تاریخانه به معنای خدای خانه بدل شده.
معماری این بنای زیبا ردپای ساسانیان است از این شهر صددروازه که اکنون نه دروازه ایست و نه بارویی، دور تا دور این شهر.
این را از دیدار روزهای بعدی مان از دیوار بارو می فهمیم که تنها در جنوب و شرق این شهر، اثری از این حلقه دیوار دور شهر پیداست و باقی رفته است با تاریخ.
تا در همان نزدیکی پرسه می زنیم مسجد شکرالله را میبینیم و بعد مرکز شهر به سمت امامزادگان جعفر ومحمد ومقبره شاهرخ و بنای زیبای چهل دختران می رویم و این همه تاریخ انباشته در این شهر کوچک را به نظاره می نشینیم.
در جنوب غربی دامغان، گنبد زیبای زنگوله را دیدار می کنیم.
بنایی که در مسیر بادهای البرزکوه است و گنبدش را باد برده است اما دیوارها باقی و شاهد بر حضور گنبدند.
اگر پا از دامغان بیرون بگذاریم، اعجاب و قدمت آن را بیش از پیش میبینیم.
از تپه حصار که در جنوب دامغان است و کاوش ها و کتیبه ها عمرش را هزاره پنجم پیش از میلاد دانسته اند، تا قلعه زیبای دولت آباد با دیوار ها و بادگیر بلند بر بالای شاه نشین که حالا آن همه برج و بارویش تنها رهگذر باد است که در برج های دیده بانی دور تا دور آن به نظاره عمر رفته بر این بنای زیبا نشسته است.
دور تا دور این قلعه را باغ های پسته محصور کرده است.
از کاروانسرای قوشه و قلعه امیریه و کاروانسرای سپه سالار تا چشمه علی ؛ بنای تفرجگاه و آب تنی فتحعلی شاه. تمام نمی شود.
در بیابان های اطراف دامغان متحیر و سرگردان می دویم به این سو و آن سو و تمام نمی شود شکوه تاریخ و عمر گذشته بر این شهر.
انگار تاریخ سرگردان شده است در این کویر و بادها هرروز داستان های رفته را زمزمه می کنند.
در دل دشت که باد در گوشمان نجوا می کند، در اطراف روستای طاق، ناف زمین را میبینیم ، چاهی در درون دشت که به غار چاه دیو مشهور است تا غار بسیار قدیمی شیربند.
برج طغرل، دشت شقایق لارکوه، تنگه زندان در اطراف و آرامگاه پیرعلمدار، خانه لطفی قاجارها، مسجد جامع دامغان، آرامگاه بکیر ابن اعین و جاذبه های دیگر این شهر، آن را به سند طلایی تاریخ و تمدن ایران بدل کرده است.
