ولیمه
برای کوهنوردی در تهران به کجا برویم؟
کلکچال
تهران شهری است که در جنوب رشته کوه‌های البرز واقع شده است و برای کسانی که اوقات تفریحشان را با کوهنوردی می گذرانند شهری محبوب است.
تهران به دلیل موقعیت مکانی اش،برای کوهنوردها گزینه های زیادی روی میز دارد. کلکچال یکی از مناطق مناسب برای کوهنوردی است.
کلکچال نام یکی از مجموعه قله های کوه البرز است. طبیعت بکر، مسیرهای هموار و تقریبا بی خطر و پناهگاه گرم و مجهزی که در قله وجود دارد از جمله ویژگی های این مسیر کوهنوردی است.
مناطق پایینی این قله در قسمت شمالی پارک جمشیدیه واقع شده است.
آنجا که دیگر کم کم از پارک جدا می شویم و وارد راه سنگفرش شده ای می شویم که ما را به سمت ابتدای مسیر کوهنوردی هدایت می کند. کمی که جلو می رویم در سمت راست راه پله ی سنگی را می بینیم که میانبری است برای رسیدن به اواسط راه قله.
می توانیم زحمت بالا رفتن از پانصد ششصد پله را به جان بخریم و بعد، از میانه ی راه خاکی کوهنوردان سردر بیارویم. اما اگر بخواهیم از طبیعت بکر و زیبای مسیر کلکچال لذت ببریم، باید کمی جلو برویم.
خود راه ما را هدایت می کند به سمت مسیر خاکی. در فصل پاییز مسیر، رنگارنگ است. سنگفرشی از برگ ها خود را برای قدم زدن ما آماده کرده اند. راه پر از قرمز و زرد و نارنجی است. انگار که داریم یک تابلوی نقاشی تمام عیار می بینیم.
در زمستان راه پر از برف است و اگر مراقب نباشی ممکن است سطح لغزنده زیر برفها شما را به یک سرسره بازی دعوت کنند که البته با مصدومیت همراه خواهد بود و اما در بهار وتابستان همه چیز سبز است و صدای آبی که از آبراه کنار مسیر در حرکت است، موسیقی متن زیبایی است برای سفر کوتاه شما.
درست چند صدمتر مانده به قله، به آبخوری سنگی بر می خورید که حامل آب زلال چشمه است. آبی که در وسط مرداد هم به خنکای برفی ذوب شده می ماند.
آنجا می توانید آبی پاک بنوشید که محصول طبیعت بکر کلکچال است. بعد از آن به پناهگاه می رسید.
در زمستان بخاری های پناهگاه روشن است و می توانید لباس هایتان را در نزدیکی آنها پهن کنید و از گرمایشان لذت ببرید.
غذاخوری پناهگاه هم در روزهای پایانی هفته باز است.
وقتی حسابی خستگی مان در رفت و از منظره تهران در ارتفاع 3350 متری لذت بردیم راه می افتیم به سمت پایین و کلکچال و دیو سپیدی که در افسانه ها جایی در میانش پنهان شده را تنها می گذاریم.
دارآباد
دارآباد یکی از کوه های تهران است که برای افرادی که قصد کوهنوردی در تهران را دارند گزینه مناسبی است.
کوه های دارآباد در شمال شرق تهران و در شمالی ترین نقطه محله دارآباد قرار دارند.
یک کلانتری در ابتدای مسیر پیاده روی قرار دارد و بعد از آن محوطه تقریبا وسیعی هست که برای پیکنیک های دسته جمعی چند ساعته مناسب است.
حدود صد متر جلوتر تابلوی بزرگی است که مسیرهای منتهی به قله و آبشار را به ما نشان می دهد.
به آبراه اصلی رودخانه که می رسیم در سمت راست راهی پلکانی و خاکی می بینیم که ابتدای مسیر ما برای کوهنوردی محسوب می شود.
ابتدای مسیر شیب زیادی دارد و اگر کوهنوردی نکرده باشید حسابی عرقتان را در می آورد.
اولین توقفگاه که نامش مجتمع پذیرایی دارآباد است، برخورد می کنیم.
اگر حسابی خسته شده اید و دارید فکر می کنید که برگردید به یاد داشته باشید که فرزندان کارکنان مجتمع پذیرایی که در همان جا زندگی می کنند راه هر روزه مدرسه شان همین راهی است که شما را پشیمان کرده و آنها هر روز دوبار این مسیر را طی می کنند.
می توانید در مجتمع پذیرایی چای بخورید و یا اگر گرسنه هستید ناهار میل کنید و بعد به راهتان ادامه دهید.
اگر نگاهی به پشت سرتان بیاندازید می بینید که ارتفاع زیادی بالا آمده اید و آن عرق ریختن ها ارزشش را داشته است.می توانید منظره ی زیبایی از تهران را ببینید.
بعد از آن مسیر مسطح می شود و هموار. یک راه خاکی با عرض دومتر شما را به سفر کوتاهی در اعماق کوه ها دعوت می کند.
چند صدمتر که جلوتر می روید تابلویی می بینید که مسیر صعود به قله را به شما نشان می دهد که از راه خاکی عریض جداست.
برای صعود به قله باید وارد یک راه پاکوب و باریک شوید که حدود نیم ساعت بعد دوباره تابلویی می بینید که راه قله را در دو مسیر مختلف به شما نشان می دهد. اما اگر بخواهید همان راه اول را ادامه دهید می توانید دلتان را به چشمه های زیادی که در راه خواهید دید خوش کنید.
کمی جلوتر به یک پل می رسید و از از سمت راست پل حرکت کنید حدود سیصد متر جلوتر به چشمه ناروَن می رسید.
چشمه ای که بسترش پر از درخت های زیباست و صدای آبی که از داخلش می جوشد آرامش بخش است.
باز هم اگر بخواهید همان راه خاکی را از روی پل ادامه دهید حدود نیم ساعت تا یک ساعت بعد به یک آبشار خواهید رسید.
دارآباد کوهی است پر از چشمه و آبشار که برای عوض کردن حال وهوای شما لحظه شماری می کنند.
