دربندسر

دربندسر

دربندسر روستایی در بخش رودبار قصران از توابع شهرستان شمیرانات استان تهران می‌باشد.

این روستا در شمال بخش رودبار قصران قرار دارد که پیست اسکی بین‌المللی دربندسر در آن قرار دارد.

در دامنهٔ جنوبی کوه «کلون بستک» و جنوب دیزین و در کنار رود واقع است.

کلون بستک، با ارتفاع ۴۲۰۰ متر این روستا را در دامان خود جای داده و تصویری زیبا از به هم تنیدن زندگی انسانی و طبیعت را به وجود آورده‌است که چشم از دیدنش سیر نمی‌شود.

یکی از سرشاخه‌های مهم رودخانهٔ جاجرود در دربندسر واقع می‌باشد. این سرشاخه از دو درهٔ معروف به «تل تنگه» در شمال شرقی، و درهٔ «کهوگریه» در جنوب غربی (شرق دیزین) سرچشمه می‌گیرد.

سرشاخهٔ تل تنگه که از کلون بستک سرچشمه می‌گیرد، در جنوب شرقی دربندسر به درهٔ دربندسر می‌پیوندد.

سرشاخهٔ «کهوگریه» در جنوب غربی دربندسر (شرق دیزین)، از «قل قل چشمه» سرچشمه می‌گیرد و پس از گذشتن از ملک‌آباد درمانش، تنگه میشک، پره و بندگاه، با پیوستن آب «چشمهٔ سیاوش» به آن در دره دربندسر در جنوب‌شرقی با آب «تل تنگه» یکی شده به سمت دورود سرازیر می‌شود و به سمت جیرود و میگون جریان می‌یابد.

تل تنگه در شمال شرقی و چشمهٔ سیاوش دو محلی هستند که گردشگران را به سوی خود می‌کشند.

این دو محل از گردشگاه‌های معروف دربندسر هستند.

مقبرهٔ امام‌زاده محمود از نوادگان جعفر صادق در جنوب غربی دربندسر، زیارتگاه عاشقان خاندان اهل بیت است.

دارای سه محله به نام‌های لاراب، پائین لاراب و تلخاب می‌باشد.

در دربندسر یک دبستان و سه حسینیه و دو مسجد وجود دارد.

همچنین دارای یک پیست اسکی می‌باشد، که در فصل زمستان علاقه‌مندان به ورزش پرنشاط اسکی از آن استفاده می‌کنند و برای اهالی علاوه بر یک مرکز تفریحی و ورزشی درآمدزا نیز می‌باشد.

مردان در گذشته علاوه بر کشاورزی و کشت محصولات زراعی مانند گندم، جو، ارزن و… در معادن زغال‌سنگ «قل قل چشمه» که هم‌زمان با معادن گرمابدر، آب نیک، لالان و دیزین فعال بوده‌است مشغول به کار بوده‌اند.

امروزه در دربندسر از کشاورزی و محصولات آن خبری نیست، سردرختی‌هایی مانند سیب، گلابی، گیلاس و… مانند گذشته وجود ندارد.

چون زمین‌های کشاورزی و باغ‌های میوه، تبدیل به ویلا، شده‌است.

امروزه تعدادی از مردم این آبادی از زمین‌های باقی‌مانده، برای کاشت انواع گل استفاده می‌کنند.

نیازها و امکاناتی که اهالی دربندسر خواهان آن هستند مسائلی است که در تمامی آبادی‌های قصران مشترک است، از قبیل: امکانات رفاهی، بهداشتی و درمانی، وسایل حمل و نقل عمومی. مشکلات مذکور و بسیاری از کمبودها و نبودهای دیگر در گذشته و حال، عامل مهاجرت اهالی به تهران و شهرهای دیگر می‌باشد، که بر عهدهٔ مسئولان منطقه‌است در این راستا چاره‌ای اساسی بیندیشند.